Taniec to specyficzna forma sztuki. Nie wymaga zdolności plastycznych czy umiejętności patrzenia przestrzennego. Skupia się tylko na ruchu ciała w rytm muzyki co może wydawać się być prostym ale tak naprawę okupione jest latami treningów i hektolitrami wylanego potu. Postać tancerza, jest podobna do artysty- nie jednoznaczna. Mamy bowiem tancerzy zawodowych skupiających się na standardzie lub na tańcach latynoamerykańskich, baletmistrzów i „prmybaleriny”, hip –hop’owców oraz zwykłych pląsających i podrygujących na parkiecie tancerzy okazyjnych. Za każdym razem chodzi o wyrażanie swoich emocji, czy to w tradycyjny i profesjonalny czy bardziej nowoczesny i często nowatorski sposób. Taniec jest więc bez wątpienia formą ekspresyjną, która znana jest ludzkości od niepamiętnych czasów. Jest to również temat po który bardzo chętnie sięgają artyści
Edgar Degas to francuski przedstawiciel impresjonizmu, który znany jest głównie z obrazów przedstawiających baletnice. Obrazy jego autorstwa o tej tematyce są tak popularne, że spotkać je można na wielu masowych reprodukcjach. Bez wątpienia są to dzieła, które bardzo podobają się publice a dzieje się tak z kilku bardzo prostych względów. Degas kształtuje swoje prace w bardzo delikatny, estetyczny i migotliwy sposób charakterystyczny dla impresjonizmu ale również bardzo trafny dla baletu. Spódniczki tancerek zdają się migotać i podrygiwać w rytm niesłyszalnej dla nas muzyki. „Tancerka na scenie” to zdecydowanie najsłynniejszy obraz artysty. Postać znajduje się w centrum, tło jest rozmazane co dodatkowo potęguje obraz nieuchwytności i ruchu. Baletnica jest w dynamicznym momencie tańca, wiruje więc wszystko zdaje się wokół niej mieszać w korowe plamy o niekonkretnych kształtach.
Fowizm to kierunek w sztuce, który nawiązuje do pierwotnych i dzikich form. Artyści tego okresu bardzo żywo zainteresowani byli obyczajami i tradycjami ludów pierwotnych. Czołowym przedstawicielem tego nurtu jest Henri Matisse. Jego słynny obraz „Taniec” idealnie oddaje założenia ideologii nowego kierunku. Już od czasów prehistorycznych taniec znany jest jako tradycyjny sposób na świętowanie. Kompozycja jest prosta. Obraz przedstawia krąg tańczących, trzymających się za dłonie ludzi o zdeformowanych kształtach ludzi. Ich ciała potraktowano ogólnikowo, tak samo jak znajdujący się za nimi krajobraz składający się tylko z wydzielonych dwóch pasów nieba i ziemi o innych barwach. Barwy są wysycone. „Taniec” świetnie oddaje pierwotną naturę ludzi, którą tak mocno fascynowali się fowiści.
Krąg tańczących ludzi to mimo wszystko dość niecodzienny widok, który możemy oglądać tylko przy okazji imprez okolicznościowych. Dorośli ludzie zgromadzeni w okrąg i trzymający się za dłonie pląsający w przestrzeni publicznej mogliby wywołać powszechne zdziwienie ale o dość pozytywnym zabarwieniu. Byłby to zapewne wyraz niepochamowanej radości i uciechy, która miałaby swoje korzenie w sprawie społecznej- dotyczącej ogółu a nie poszczególnych jednostek. W taki właśnie sposób efekty dobrych rządów przedstawił Ambrogio Lorenzetti w Palazo Publico w Sjenie. Uśmiechnięci ludzie tańczą w krainie” mlekiem i miodem płynącym”. Wszędzie panuje porządek, nie ma gwałtu i kradzieży. Dziki pierwotny taniec staje się tutaj formą wyrażenia pozytywnych emocji.
Przykładem inspiracji tańcem w sztuce może nowożytnej może być obraz Jeana Arpa, którego zaliczamy do nurtu nadrealizmu. Artysta zasłyną jako twórca dwupłaszczyznowych kompozycji o abstrakcyjnych formach zbudowanych z kolorowych plam barw. „Tancerka” zalicza się właśnie to takiej estetyki. Tańcząca postać jest tylko czymś w rodzaju wyobrażenia. Mimo tego że nie widzimy twarzy a odróżnienie kończyn też czasami sprawia dużą trudność, jeżeli w ogóle należy podchodzić do tego w tak ludzki sposób, widać dążącą za rysunkiem i barwą ekspresyjną formę, która zdaje się falować w rytm czegoś nam nie znanego.
„Doskonałość wiedzy malarskiej sprawia, że umysł artysty staje się bliższy umysłowi boskiemu ponieważ potrafi kreować i redagować znane tematy w zupełnie inne sposoby”. Powtarzając za mistrzem renesansowego pędzla Leonarda da Vinci można zauważyć, że mimo tak popularnego tematu jakiem jest taniec jego przedstawienie na płótnie uzależnione jest zarówno od czasu, w którym artysta tworzy ale również od jego indywidualnej stylistyki oraz osobistego podejścia. Artysta jawi się więc jako tancerz- wirtuoz pędzla.
